afdrukvriendelijk Afdrukvriendelijk

Geschiedenis

Pas in december 1941, meer dan twee jaar na het uitbreken van de tweede wereldoorlog, traden de VSA toe tot het Europese strijdtoneel, maar dan waren de directieven en doelstellingen voor het Amerikaanse 8ste Luchtleger al lang opgesteld en uitgetekend.

Het zou als opgave hebben om via strategische bombardementen de Duitse oorlogsindustrie te vernietigen en het moreel van de bevolking te breken. Die taak zou er op berusten om dagelijks met zwaarbewapende vliegtuigen diep het Duitse grondgebied te penetreren en door precisiebombardementen de vijandelijke oorlogseconomie uit te schakelen. De zware bommenwerpers die als instrumenten voor deze strategie en met het oog daarop werden ontwikkeld waren de B-24 Liberator en de B-17. Deze laatste werd legendarisch omwille van zijn groot incasseringsvermogen en grote vuurkracht en verkreeg daarom de bijnaam Flying Fortress.


B-17 (Flying Fortress) en B-24 (Liberator)
De Britten waren reeds vroeger tot de slotsom gekomen dat bombarderen in daglicht een te grote tol eiste aan toestellen en bemanningen en waren overgeschakeld naar nachtelijke raids. De Amerikanen daarentegen wilden hun strategie bewijzen met daglichtbombardementen en waren ondanks aandringen van de Britten niet van dit concept af te brengen. De rivaliteit tussen de twee bondgenoten resulteerde zodoende tot een ontwikkeling waarbij de Britse Air Force nu 's nachts opereerde en het Amerikaanse 8ste Luchtleger overdag met als strategisch voordeel dat de vijand de klok rond onder druk kwam te staan. Over één zaak waren de twee bondgenoten ieder op hun manier het wel eens: de luchtmacht moest en zou in deze oorlog een beslissende rol spelen.

De Britten, gehinderd door de duisternis van hun nachtelijke raids, hadden een tactiek ontwikkeld die als area-bombing of bommentapijt werd betiteld. Hierbij werden door een groot aantal toestellen een grote hoeveelheid zware bommen gedropt op een zone waarin het eigenlijke doel zich bevond met de hoop dat dit dan eveneens vernietigd werd.

Het zeer geheime Norden bomvizier daarentegen zou het instrument worden voor de precisiebombardementen die de Amerikanen in gedachten hadden.


Norden bomvizier.
Met dit vizier dat een lange ontwikkelingsperiode achter de rug had was de hoop gekoesterd om de doelen met een ongekende accuratesse te raken. Men moest echter al vlug constateren dat het bombarderen van vijandelijke doelen heel wat gecompliceerder was dan oefenbommen droppen op een duidelijk omlijnd doel ergens in een woestijn in de VS. Nu moesten ze rekening houden met de uiterst grillige Europese weersomstandigheden en met een tegenstander die furieus en agressief reageerde op elke penetratie van zijn grondgebied. Gedurende een jaar werden door het 8ste Luchtleger met wisselend succes raids uitgevoerd op duikbootwerven in Frankrijk en Duitsland en op andere doelen. Dan vond het opperbevel dat het tijd werd om Duitsland een verpletterende slag toe te brengen.


Op 17 augustus 1943 vertrokken twee luchtvloten met een totaal van 393 bommenwerpers vanuit de Britse vliegvelden naar het vasteland met als doel het vernietigen van de rollagerfabrieken in Schweinfurt en de Messerschmittfabrieken in Regensburg. Het werd een catastrofe.

De Duitsers hadden bij vorige confrontaties de zwakke plek van de B-17 ontdekt, namelijk de slecht bewapende en kwetsbare voorzijde, en met hun frontale aanvallen zaaiden ze nu dood en vernieling in de bommenwerperformaties. Zestig toestellen keerden niet meer terug. Met deze verliescijfers zou het Amerikaanse luchtleger na enkele weken ophouden te bestaan. Alhoewel de oorlogseconomie van de VS op volle toeren was aan het draaien en het geen groot probleem was om de verloren toestellen te vervangen, was dat niet het geval voor de bemanningsleden: die hadden een lange en intense opleiding nodig. Met ontzetting stelde men tevens vast dat de zwaar bewapende Vliegende Forten niet opgewassen waren tegen de vijandelijk jagers. Dit ondermijnde volledig de geplande strategie waarin men zo zijn vertrouwen had gesteld.

De mislukking noodzaakte de Amerikanen om opnieuw een raid uit te voeren tegen Schweinfurt met een naar verhouding nog noodlottiger gevolg. Deze maal keerden 60 van 291 vliegtuigen niet meer terug. Pogingen tot verdere diepe penetraties werden daarna voorlopig opgeschort. De krijgskansen zouden evenwel langzaam maar zeker keren. Nieuwe B-17 toestellen werden uitgerust met een extra dubbelloops geschutskoepel vooraan, hiermede was de 'blinde plek' die de Nazi-jagers zo hadden uitgebuit, verdwenen.


Nieuw ontwerp geschutskoepel.

Verder werden de eigen escortevliegtuigen voorzien van afwerpbare brandstoftanks waardoor hun actieradius aanzienlijk kon worden vergroot en ze de bommenwerpers nu tijdens hun volledige tocht boven vijandelijk gebied bescherming konden bieden.




B17 en Mustang.
Met de massaproductie en inzet van de escortejager P-51 Mustang, een andere legende, werd uiteindelijk een geallieerd luchtoverwicht bereikt. Zonder deze heerschappij zou het niet mogelijk zijn geweest om op latere datum de landing in Normandie uit te voeren.



Door de aanhoudende bommenregen was Duitsland meer en meer verplicht zijn volledige oorlogsproductie te decentraliseren. Toen dan ook de verbindinglijnen tussen deze centra, zoals bruggen, wegen, kanalen en spoorlijnen werden vernietigd, stortte hun economie eindelijk in elkaar